Gisteren vertrokken we met Blubberen4Brett en aanhang naar Theux in de Ardennen. Ideetje van Wendy om de blauwe route daar te rijden en eigenlijk moesten we er gewoon maar eens aan beginnen: het echte werk. Ik was er de hele week al wat zenuwachtig van. Tachtig-tachtig vragen aan Stefan gesteld: van ‘Wat moet ik onderweg eten?’ tot ‘Ben ik achteraf niet te moe om terug te rijden?’ tot ‘Denk jij dat ik het kan?’. De antwoorden op deze vragen waren: ‘Vooraf goed boterhammen eten, onderweg elk uur een reepje, energiedrank en eiwitshake en boterhammen achteraf’, ‘Vast niet, en anders vraag je het aan Duco’ en ‘Ja, dat kan jij, maar ik zeg niet dat het makkelijk is…’
Affijn zaterdagmorgen om 8:00 bij Duco op den dijk om hem en zijn fiets op te halen. Onze fietsen pasten niet zo handig op de drager, zadels moesten lager. Hmmm, vind ik nix. Het stond goed en daarna moet je het nog maar zien. Toe de tassen erbij, Duco ingestapt en weg waren we. Op Tromp afgesproken met Patricia, Femke en Patrick en Wendy, Bart en een vriend van hen en Darlien, Davy en Jordy. Heel het stel compleet? Dan op naar Theux!

We vertrokken vanaf Château de Franchimont in Theux. Een middeleeuwse kasteel ruïne. Het begon al goed: een stevige afdaling op rotsen. Patricia en Femke lieten goed horen dat ze erbij waren: píepende remmen :). Daarna kwam een stevige beklimming. Halverwege van m’n fiets gevallen omdat ik per ongeluk links ingeklikt zat. Dat inklikken vind ik nog niets op het onverharde en het bleek wel weer waarom… Alleen rijdbare schade aan mezelf overgehouden (flinke blauwe bult op m’n linkerbovenbeen, geschaafde linker elleboog, iets pijnlijke enkel en her en der wat gewone blauwe plekken), niets met ‘t fietsken aan de hand. Opstappen en weer verder!
Na die eerste klim reden we meteen verkeerd, niet goed opgelet. We gingen rechts waar we links hadden moeten gaan, eigenlijk reden we een beetje blind achter wat onbekenden aan, maar die reden blijkbaar een andere route. Ik had de route in m’n Mio gezet, dus die begon na een poosje piepend te protesteren dat we niet goed reden. De aanwijzingen terug naar de route gevolgd en jawel: we werden teruggestuurd naar het begin van die eerste klim. Nog een keer en dit keer zonder vallen. Daarna de route wel goed vervolgd en een stevige klim naar boven. We moesten allemaal afstappen om boven te geraken, de een wat eerder dan de ander. Toen we daar boven waren hadden we wel een eetpauze verdiend. M’n chocoreepje van Born smaakte prima. M’n drinken was wat minder: ik had een proefzakje van één of ander isotoon drankje in een flesje water gegooid en het zal vast werken, maar ik vond het naar ORS smaken, veel te zout. Ik merkte wel meteen dat maar één bidon water mee kunnen nemen te weinig is. Het flesje water in de zakjes op m’n rug ging prima mee, maar ideaal is anders.
Ik had vooraf het hoogteprofiel bekeken en wist dat we de hoogste klimmen gehad hadden, dat gaf moed. Wil natuurlijk niet zeggen dat de rest maar berg af was. Er was uitdaging en afwisseling genoeg: single trails langs slootjes, zandweggetjes tussen weilanden en enorme blubberzooi in het bos. Volgens Duco was het nog te slecht om met de tractor in te rijden en daar moest ik hem wel gelijk in geven. Het was niet te fietsen en dan moet je dus door die blubberzooi gaan lopen, grrmmmblll… Ook daarna hadden we weer een verdiende pauze, even uitpuffen. Dan verder tussen weitjes en andere paadjes. Ondertussen wisten we dat Wendy en haar mannen voor ons fietsten en ze belde ons op: draai om nu het nog kan want van de 11 fietsen in onze groep hebben er 9(!!!) een lekke band door het meidoornsnoeisel. Toen waren we net Darlien haar voorband aan het verwisselen omdat zij al prijs had, dus zijn we maar omgekeerd. De Mio ingesteld om terug naar het Château te fietsen en ook dat was een mooi ritje. Kortste weg en voorkeur voor onverhard, dus nog prachtige klimmetjes en zalige afdalingen gehad. Dat afdalen vond ik best spannend met stukken: door de grote stenen op de paadjes schud je zo erg dat je zelfs niet meer scherp kan zien. Best link als je met een rotvaart naar beneden komt… M’n handen deden ook zeer van het remmen op de stukken die ik eng vond.

Al met al hadden we 34 kilometer gereden en 903 hoogtemeters gehad en was ik eigenlijk wel trots op mezelf én de anderen. Hebben we toch maar mooi gedaan.
En waar ik me dan nog het meest over verbaas: ik vond het echt zó gaaf!!! Dit wil ik nog veel meer 😀 Zowiezo vond ik een bewegwijzerde route wel fijner fietsen dan een toertocht, veel minder drukte om je heen en dat beviel me wel.
Dan naar een cafééken gereden, lekker wat gedronken, gedouchet bij camping Spa d’Or (staan we over 2 weken ook een nachtje met de MTB-clinic die ik met Patricia en Femke ga doen én natuurlijk overnachtingsplaats in september met Duchenne Heroes!) en dan onderweg in een chauffeurscafé (Patrick wees de weg, haha) een zalige biefstuk met peperroomsaus op. Sjonge, smaakte dat even! En die frietjes, oh, mjam-mjam!

Nu aftellen naar de MTB-clinic op 12 april, want ik kan nog wel wat tips en trucs gebruiken.