Om Jim heb ik deze week nog heel erg gelachen (nadat ik uitgemopperd was, dat wel):
Hij was dinsdag tussen de middag zonder iets te zeggen zonder jas en op de fiets naar school gegaan. Niet handig, want ten eerste was Stefan hem kwijt en ten tweede moest hij met de auto naar de BSO, dus wat dan met die fiets ? Gauw naar huis gebracht (ik reed zelf de schoolritten die dag) en opgelost.
Komen we ’s avonds thuis van de BSO, gaat hij buiten spelen en is weer de piste in Ik dacht dat hij in de straat aan het fietsen was, dus hij was wrs. al even weg. Ik op mijn fiets over het dorp gaan rijden en maar roepen-roepen-roepen . Nergens geen Jim te zien… Kom ik voorbij de school, ligt daar zijn fiets neergesmeten. Emma had er op dat moment muziekles, dus de school was open. Was meneer doodleuk naar binnen gewandeld, had de lichten in zijn klas aangedaan, een werkje uit de kast genomen en zat lekker op ’t gemak op zijn plaats te spelen !? Dus gemopperd, verteld dat de school gesloten was en dat hij nu eigenlijk wel een beetje een inbreker was. Tja, dat was natuurlijk wel erg, vooral omdat hij thuis ‘de politie’ (lees: schoonbroer Davy , haha) aan de telefoon kreeg die hem om het hart drukte nóóit meer zo iets te doen en altijd tegen papa of mama te vertellen waar je heen gaat als je weggaat.
Toen ik hem vroeg waarom hij dat nou gedaan had gaf hij als antwoord ‘Ik vind het zo leuk op school en ik wilde nog even verder spelen’.
Als straf moest hij het de volgende ochtend zélf tegen de juf vertellen. ‘Ik denk dat ik dat maar met ‘per ongeluk’ ga vertellen.’, zei hij… Dus met de juf afgesproken dat hij het niet meer ging doen, beloofd! En ze was blij dat hij zo graag naar school kwam, haha!