Nou, ik ben een kleinrondje gaan fietsen en ik was ka-pot! Behalve Tijn in zijn maxicosi, zat Jim ook in de pas aangeschafte fietskar (i.p.v. het stoeltje achterop) en dat weegt dan toch best door met tegenwind, pfff! En dan Emma die valt en een heel spektakel staat te maken… We waren nog maar bij de Dreef ingereden en toen stond ze al naast haar fiets te gillen dat ze naar huis ging omdat ze gevallen was. En natúúrlijk kwam er net iemand thuis die en die mocht getuige zijn van haar tiesten, schaamde me dood! Maar toen ik even ‘heel duidelijk’ (lees: KWAAD!) zei dat ze nú op de fiets moest en d’r niet zo aan moest stellen is ze mokkend op de fiets gekropen. Is die gek?! Ga je verdorie voor haar een rondje fietsen en krijg je dat…
‘t Was gister zo wie zo een ‘mopperdag’, volgens mij hing er iets in de lucht, ik was net zo’n politie-agent en dat ben ik normaal toch niet van mijn schatjes gewend.

Omdat Tijntje zo huilde (we zaten ruim aan de norm huilbaby: minimaal 3 weken 3 dagen per week 3 uur per dag huilen) had ik een afspraak gemaakt met mijn osteopaat (ofwel ‘de wrijfdokter’, aldus Jim) Stijn de Mets. Ik zat op het randje van wanhopig, je hart breekt als je je kleinste mannetje ziet huilen-huilen-huilen, je ondertussen aankijkend ‘mama, hélp me nou!’. Dus de verwachtingen waren hoog gespannen…
Stijn zei dat zijn darmpjes inderdaad nog onrijp waren. Dat zorgt dan voor gas in de darmpjes, wat zowiezo niet zo lekker voor Tijn is en door dat gas wordt zijn maagje naar boven geduwd en stroomt er zure maaginhoud terug in de slokdarm. En dat brandt, dus gaat hij huilen en door dat huilen gaat zijn middenrif naar boven, wat de maag dan nog wat extra naar boven duwt en dan is het kringetje rond en houd hij zichzelf ‘aan de gang’. Dus Stijn heeft zijn buikje behandeld, dat vond Tijn niet lekker en hij huilde heel hard. Op het laatste heeft hij zijn stress-gebied nog gedaan en daar werd hij heel ontspannen van en viel hij als een blók in slaap, volgens Stijn een ‘helende slaap’. En nu zorgen dat hij niet te veel ‘prikkels’ krijgt, zodat hij zijn energie in zijn darmpjes kan steken. Dus in rust drinken (en niet Jim die steeds rondspringt), rustig slapen (hij ligt nu dicht bij de TV als hij in de wagen slaapt en dat kan vervelend voor hem zijn). We zouden zowiezo wel meer rustigere momenten met hem hebben nu, en dat zou zich dan alleen maar uitbreiden. Over 4 weken weer terug, kijken hoe het dan gaat.
En het wonder is geschiedt: hij huilt niet noemenswaardig meer!!! En láchen dat dat ventje kan! Ik zag al die tijd wel dat er onder dat huilende manneke een lief kindje zat, maar dat het zo’n blije lachebek was had ik niet durven hopen.

Jim loopt met een grote groene snottebel op Tijn af om hem eens lekker te kussen. ‘Hó, niet doen, Jim! Da’s vies, je hebt een snottebel.’ Waarop Jim heel hard zijn neus ophaalt, het snot terug naar binnen slingert en Jim de conclusie trekt ‘Nee, hoor, nou is ‘ie weg’ en Tijn een dikke kus geeft…